هیدرولیک سپراتور

این آرایش لوله‌کشی در سیستم‌های گرمایشی مرسوم که منبع گرمایشی مقاومت کمی در مقابل جریان از خود نشان می‌دهد، بسیار رایج می‌باشد. چنین بویلرهایی به همراه قطر بالای لوله کشی هدر متصل کننده آن‌ها به مدارهای نواحی مختلف ساختمان، مقاومت بسیار پایینی را در مقابل جریان عبوری از آن‌ها ایجاد می‌نمایند و به همین خاطر امکان تطبیق آن‌ها با دبی‌های بالا با حداقل مداخله میان مدار نواحی مختلف به راحتی امکان پذیر است. به طور خلاصه، خصوصیات هیدرولیکی چنین سیستم‌هایی به ندرت مشکلاتی را در پی خواهد داشت.

امروزه، سیستم‌های گرمایشی فراوانی از بویلرهای کم حجم به عنوان منبع گرمایشی خود استفاده می‌نمایند. این نوع بویلرها، مقاومت بسیار بالاتری را در مقایسه با بویلرهای متداول از خود بروز می‌دهند. چنانچه چنین بویلری بدون در نظر گرفتن تمهیدات لازم جایگزین یک بویلر با مقاومت پایین در مقابل جریان در سیستمی همانند مجموعه شکل بالا مورد استفاده قرار گیرند، مشکلاتی را به همراه خواهند داشت. در نتیجه می‌تواند شبیه شکل زیر باشد که البته بکارگیری این آرایش به هیچ وجه توصیه نمی‌شود. مهمترین شکل احتمالی، تداخل میان پمپ‌های مدارهایی است که به طور همزمان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

توصیه نمی شود

طراح چنین سیستمی باید در نظر داشته باشد که مدار هر ناحیه‌ای، دبی مخصوص به خودش را بر اساس مقاومت لوله کشی و پمپ تعبیه شده آن مدار نیاز دارد. در اصل، در این طرز تفکر، مدار هر ناحیه از ساختمان همانند یک مدار منفرد که تحت تأثیر مدارهای همسایه‌اش قرار نمی‌گیرد رفتار خواهد کرد. ساده سازی فوق این واقعیت را در نظر نمی‌گیرد که جریان کلی تمامی مدارها باید از داخل منبع گرمایشی با مقاومت بالا در مقابل جریان عبور کنند. در نتیجه بویلر همانند یک تنگنا عمل کرده و دبی هر یک از مدارهای نواحی را به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد. هر چه تعداد مدارهایی که در آن واحد مورد بهره برداری قرار می‌گیرند بیشتر باشد، اثر تنگنا گونه بویلر نیز بیشتر خود را نشان خواهد داد. افت ایجاد شده در مدارهای جداگانه نواحی مختلف ساختمان می‌تواند به کاهش قدرت گرمایشی آن‌ها بی‌انجامد. محتمل‌ترین پیامد این اتفاق، شکایت‌های متوالی از عدم گرمایش کافی در برخی از نواحی ساختمان خواهد بود.

راه حل این مشکل، بکارگیری ایده جداسازی هیدرولیکی یا استفاده از لولاس هدر می‌باشد. به طور خلاصه، در این روش از تأثیر جریان در یک مدار بر مدار دیگر جلوگیری می‌شود. در صورتی که جداسازی هیدرولیکی مدارها برقرار باشد، طراح می‌تواند هر یک از مدارها را به صورت یک مدار جداگانه در نظر گرفته و آن را طراحی کند. این روش نه تنها تحلیل سیستم را ساده می‌سازد، بلکه از بروز مسئله تداخل مدارها که در بالا بدان اشاره شد نیز جلوگیری می‌نماید.

طرح لوله کشی مدار اولیه/مدار ثانویه احتمالاً شناخته شده ترین مثال از بکارگیری چنین ایده‌ای است.